Երիտասարդական մետրոյի կանգառում վարորդը հրաժարվում էր բացել առջևի դուռը, որտեղ մոտ 2մ2 մակերեսով ազատ տարածք կար կանգնելու համար: Բոլոր պնդումներին, որպեսզի դուռը բացի, վարորդը հրաժարվում էր ու անպարկեշտ խոսքերով ինչոր ժեստերով հասկացնում ետևի դռնից բարձրանալ:

Տեսնելով այս երևույթը` դիմացի ապակուց հարցրեցի. – «Կարո՞ղ ա սեփականաշնորհել ես, հարգելի'ս»: Իսկ ետևի դռնից ուղևորները արդեն կախված էին ու խտացման պրոցեսի մեջ էին: Մոտ 5 հոգի, այդ թվում մոտ 80 տարեկան մի կին, այդպես էլ չկարողացան բարձրանալ ավտոբուս ու մնացին կանգառում:

Ինչ վերաբերում է ինձ, վերհիշեցի երիտասարդ տարիների հնգամարտի ունակություններս և մութ ու ցուրտ տարիներին տրանսպորտից օգտվելու փորձս: Օգտագործելով առջևի դռան գործարանային խաղը (люфт). այն ձեռքի ափով հրեցի դեպի ներս, որն ինձ հնարավություն տվեց հասնել դռան ձողին: Այսպես մի ձեռքով ձողից բռնված և մի ոտքով հարթակին կանգնած (6-7սմ տարածքի վրա) կախվեցի ու պահանջեցի դուռը բացել: Նույնիսկ ստեղծված իրավիճակը չհուշեց այս տհաս վարորդին, որպեսզի դուռը բացի կամ գոնե մեքենան չվարի: Ավելին, այդպես կախված վիճակում ավտոբուսը տեղից պոկեց, հասավ Աբովյան-Կորյուն խաչմերուկ, կանգնեց կարմիր լույսի տակ, այնուհետև անցավ Բժշկական ինստիտուտի դիմացի կանգառ ու դարձյալ դուռը չէր բացում: Միայն ուղևորներից մեկի պահանջով դուռը վերջապես բացվեց, որովհետև վերջինս ցանկանում էր իջնել: Բայց իմ կարծիքով աղջիկը այնքան էր վախեցած այդ տեսարանից (քանի որ հուզված էր), որ ստիպված էր իջնել:

Սակայն սա դեռ ամենը չէ. Բժշկական ինստիտուտի կանգառում վարորդը անընդհատ փորձում էր վեճի բռնվել: Այսքանից հետո, ուրիշը լիներ գլուխը կջարդեր, բայց զսպելով ինքս ինձ ու հասկանալով, որ դեռ պիտի մեքենան վարի, հանդես էի գալիս հանգստացնողի դերում, նույնիսկ առաջարկեցի հաշտվել: Սակայն էս տհասին թվաց, թե դրության տերն է ու կարող է պահանջել ինձանից լքել աոտոբուսը` սպառնալով հակառակ դեպքում մեքենան չվարել: Իհարկե այս հայտարարությունը որոշ խառնաշփոթ առաջացրեց ստրկամիտների շրջանակում, բայց լավ էր` գտնվեցին նաև ինքնասիրություն ու սկզբմունքայնություն գիտակցողներ (փառք Աստծո դեռ այդպիսիք կան մեր հասարակության մեջ) և ի զորու են լռեցնել ստրկամիտներին:

Երևույթը շարունակվեց 15-20 րոպե. մեքենայի շարժիչն ու սալոնի լույսերն անջատեց, տեղից վեր կացավ ու հայտարարեց. – «Ժողովու'րդ, չեմ քշում, իջեք»: Ի զարմանս ինձ, էս «ժողովուրդը» հեզ ու խոնարհ սկսեց իջնել ավտոբուսից, էլ ավելի զարմացա, երբ 100 դրամն էլ վճարում էին: Թվում էր, թե անելանելի դրության մեջ եմ հայտնվել ու ստիպված պիտի զիջեմ սկզբունքներս, որպեսզի թեկուզ ստրկամիտ բայց իմ ժողովուրդն ա, հասնեն իրենց տները: Բայց...

Հանկարծ նկատեցի հայելու կողքին գրված դիսպետչերի հեռախոսահամարը: Սկսեցի հեռաձայնել: «ժողովուրդը» շարունակում էր իջնել, սակայն վարորդը կարծես խելքի եկավ` միացրեց լույսերն ու շարժիչը: Այդժամ բոլորին թվաց, թե շարունակում ենք ճանապարհը ու արդեն իջած ուղևորները սկսեցին վեր բարձրանալ: Իմ հարցին` «Գնում ե՞ս, եթե գնում ես, էլ չզանգեմ»: Հետադարձեց. «Ում ուզում ես զանգի մեկ ա չեմ քշելու, դու’ պետք ա իջնես...», ու դարձյալ անջատեց շարժիչն ու լույսերը: Ուշագրավն այն էր, որ «ժողովուրդը» նորից սկսեց իջնել...:

Հեռաձայնեցի դիսպետչերին. երկու խոսքով ներկայացրեցի իրավիճակը, այնուհետև հեռախոսը փոխանցեցի վարորդին, ով էլ դիսպետչերի հրահանգին հլու-հնազանդ, մարդկանց բարով-խերով բերեց-հասցրեց իրենց տները:

Լավ հիմա մտածում եմ. բա որ իմ փոխարեն մեկ ուրիշը լիներ` նման սկզբմունքայնություն ցուցաբերեր, բայց չունենար նման ֆիզիկական պատրաստվածություն` ոտքը սայթաքեր, կամ վախից ձեռքը բաց թողներ..., ի՞նչ կլիներ, թերևս թողնում եմ «Աստված ոչ անի»-ի հույսին: Իմ մտքով էլ չէր անցնում, որ նման իրավիճակում այս տհասը կարող էր վարել ավտոբուսը ու եթե չլիներ կարմիր լույսը, հավանաբար մինչև Բժշկական ինստիտուտի կանգառ 60կմ/ժ արագություն կզարգացներ, հավանաբար բախտս էլ բերեց` հուզված ուղևորուհու պահով, գուցե այդ կանգառում էլ չկանգներ, ու մինչև Ավան հաստատ կախված պիտի երթևեկեի:

Կարծում եմ այս փաստը ֆիքսել են Աբովյան-Կորյուն խաչմերուկում տեղակայված երթևեկության նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնող տեսախցիկները: Եվ հույս ունեմ, որ այս լուսաբանումը համապատասխան արձագանք կստանա պատկան մարմինների կողմից: Նման վարորդների առկայությունը հասարակական տրանսպորտի համակարգում պարզապես պետք է բացառել և խստագույնս պատժել նման իրավիճակների դեպքում: 

(c) Էս ժողովրդի վիճակը` հե’չ ԺՈՂՈՎՐԴԻ վիճակ չի...