Լրագրի զրուցակիցն է Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության վարչության անդամ Արայիկ Հարությունյանը

- ԼՀ, Հանրապետություն և ՔՊ կուսակցությունը հուշագիր ենստորագրել 2017-ի խորհրդարանական ընտրություններին և Երևանի ավագանու ընտրություններին միասնական դաշինքով մասնակցելու վերաբերյալ։ Չի բացառվում միքանի այլ դաշիքնների ձևավորում։ Այս առումով, ի՞նչ եքկարծում, լուրջ մրցակցություն կլինի՞ դաշինքների միջև։

- Իրավացի եք՝ երեք կուսակցությունները դեկտեմբերի 12-ին հուշագրով ազդարարել են քաղաքական համատեղ գործունեության մասին, որի նպատակներից է դաշինքով մասնակցել խորհրդարանական և Երևանի ավագանու ընտրություններին, իսկ հաջող համագործակցության դեպքում միջնաժամկետ կտրվածքում ձևավորել նաև մեկ կուսակցություն: Այս պահին ակնհայտ է, որ քաղաքական դաշտում նոր միավորումներ են սպասվում, որոնց մեծ մասն այս կամ այն կերպ առնչություն են ունենալու գործող իշխանությունների հետ: Նման՝ թեկուզ և ոչ նշանակալի բևեռների ստեղծման նպատակն է առավելագույնս լղոզել ընդդիմադիր դաշտը և շեղել ուշադրությունն իրական ընդդիմադիր ուժերից: Սա մարտահրավերներից է, որը պետք է փորձենք հաղթահարել: Այն ներուժը, որն ունի մեր դաշինքը, թույլ է տալիս կարծել, որ նման մարտահրավերների հաղթահարումը հնարավոր է:

- Բացի այն, որ մեկ կուսակցություն կդառնաք, հասարակության մեջ այն ընկալվում է իբրև եվրոպականուղղվածության նոր բևեռ ։ Այդպե՞ս է արդյոք։

- Այդ ընդհանրական ընկալումների մասին հարցերին գերադասում եմ չպատասխանել, քանի որ հստակ չափումներ չկան, թե ինչպիսին է հանրության ընկալումը մեր արտաքին քաղաքական տեսլականի վերաբերյալ: Մի բան կարող եմ ասել, և դաշինքում մեր գործընկերներն էլ են հաստատել, որ ապագա դաշինքի ծրագրում և գործողություններում մենք չենք լինելու արևմտամետ կամ ռուսամետ, միաժամանակ չենք լինելու արևմտատյաց կամ ռուսատյաց:

Մի բան ակնհայտ է՝ հանրության մեծ մասի համար, ցավոք, առաջնահերթությունների շարքում սոցիալական խնդիրներն են, իսկ արտաքին քաղաքականությունը նրանց օրակարգում առաջին տեղերում չէ, ինչը նաև բնական է Հանրապետականի կողմից ստեղծված ներկա սոցիալ-տնտեսական աղետալի իրավիճակի պայմաններում: Երբ մեծ մասը խնդիրներ ունեն վարկերը վճարելու հետ, արտաքին քաղաքականությունը նրանց համար դառնում է երրորդական խնդիր: Մարդիկ շատ կոնկրետ լուծումներ են ուզում տեսնել տնտեսության, կրթության, սոցիալական տարբեր ոլորտներում, իսկ արտաքին քաղաքականության վեկտորները հետաքրքիր են քաղաքականապես ակտիվ մի շարք խմբերի: