Մենք մի սնդուկ ավտոմատով երջանկացող ժողովուրդն ենք. ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ, ՄԵՐՆ Է ԼԻՆԵԼՈՒ

16-10-2020 12:48:14 | Հայաստան | Քաղաքական

Ղարաբաղյան առաջին պատերազմի տարիներն էին. «Հայք» թերթում էի աշխատում:

Թերթի հիմնադիր գլխ.խմբագիր լուսահոգի Սամվել Գևորգյանի եղբայրը, որ ՊՆ-ում էր աշխատում, տեղեկանալով, որ պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանից հարցազրույց եմ ուզում վերցնել, ասաց, որ հիմա կառավարական ամառանոցում են բոլորը. «Գնում եմ այնտեղ, արի քեզ էլ տանեմ»: Միացա նրան, և երբ ներս մտանք, ողջ ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը, ՀՀՇ վարչության մի մասն այնտեղ էր: Սենյակը սիգարետի ծխի մեջ կորած էր: Քննարկումն արդեն ավարտվել էր: Հարցազրույցի համար Վազգեն Սարգսյանի հետ պայմանավորվեցինք Գերագույն խորհրդում հանդիպել:

Քիչ անց Վազգենն ինձ ասաց. «Արի քեզ մի բան ցույց տամ»: Մոտեցանք հյուրասենյակի ծայրին, ուր անկյունում մի մեծ երկար սնդուկ էր դրված: Վազգենը հպարտությամբ բացեց սնդուկի դուռը՝ ներսը ծայրեծայր լի էր ավտոմատներով: Թիկունքից զգացի, որ բոլորը նայում են իմ ուղղությամբ. շրջվեցի, տեսա նրանց հպարտ դեմքերը, Վազգենի փայլող աչքերը ու հասկացա, թե որքան թանկ ու կարևոր են այդ ավտոմատները և երևի դժվար են ձեռք բերվել:

Դրանք այն տարիներն էին, երբ հայկական բանակը մեծագույն դժվարությամբ էր կայանում: Երբ հաճախ մարդկանց փողոցից պատերազմ էին ուղարկում, հարուստներին ստիպում գումար տալ բանակի համար: Այս ամենը ժամանակի ընդդիմադիր մամուլը շատ էր քննադատում: Այն տարիներն էին, երբ հայերը մեծ թափով նաև արտագաղթում էին:

Բայց նույնիսկ այդ դժվար պատերազմում մենք հաղթեցինք, ազատագրեցինք Ղարաբաղը և մեր պատմական տարածքները:

Մենք մի սնդուկ ավտոմատով երջանկացող այն ժողովուրդն ենք, որի դիմաց այժմ կանգնած են արյունարբու երկու պետություններ՝ մինչև ատամները զինված, ահաբեկիչ վարձկաններ ներգրաված և սպառնում են մեր պետությանն ու ժողովրդին:

Ես ատում եմ պատերազմներն ու մահերը, կսկծում եմ այսքան երիտասարդների ու մեծերի մահվան գույժից: Իմ սիրտը լուռ փլվում է:

Բայց պատերազմը մենք չենք ընտրել:

1992-94թթ. պատերազմը նույնպես շատ ծանր ու արյունաքամող էր, բայց մենք ոչ թե պարզապես հաղթեցինք, այլ ազատագրեցինք Ղարաբաղը և մեր պատմական 7 շրջանները:

Ծանր ու մահաբեր է նաև այս պատերազմը: Թշնամիները սպառնում են մեր Հայրենիքին՝ հողին ու ժողովրդին, ներկային ու ապագային:

Հայրենիքի ազատության համար զոհվածների թանկ արյունը և ողջերի խիզախությունը փակել են նահանջի, փոխզիջման, անհուսության բոլոր ճանապարհները:

Մենք հաղթել ենք 1992-94թթ. դժվար պատերազմում: Մեր թշնամիները հիմա սպառազինված են: Մենք զինված ենք հաղթելու ոգով և վճռականությամբ: Մեր այս զենքերն անխոցելի են:

ՍԱ ԱԶԱՏԱԳՐԱԿԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄ Է:

ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ՝ ՎՃՌԱԿԱՆ, ԽԱՂԱՂԱԲԵՐ ՀԱՂԹԱՆԱԿԸ, ՄԵՐՆ Է ԼԻՆԵԼՈՒ:

ՊԻ՛ՆԴ ՄՆԱՑԵՔ:

Նարինե Մկրտչյան

ՄԱԱ նախագահ

Նոյյան տապան - Քաղաքական