Բելգիայի Դաշնային խորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովն ընդունել է Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ բանաձև։ Դրանում ասվում է, որ նոյեմբերի 9-ի զինադադարը չի լուծել տարածաշրջանում առկա լուրջ խնդիրները։

 

Բանաձևի նախագծում դատապարտվում է Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի նկատմամբ ագրեսիան, կոչ է արվում դուրս բերել ադրբեջանական ուժերը Լեռնային Ղարաբաղից և վերադառնալ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում կարգավիճակի շուրջ բանակցություններին։

 

Նշվում է Լեռնային Ղարաբաղում միջազգային այլ դերակատարների ներկայության անհրաժեշտությունը, մասնավորապես խաղաղության պահպանմանն ու պատերազմական հանցագործությունների բացահայտմանը նպաստելու նպատակով։

 

Բանաձեւը դեռ քվեարկվելու է Բելգիայի խորհրդարանում: Դրանով արձանագրվում է Ղարաբաղի օկուպացիան՝ պատերազմական հանցագործությունների ու միջազգային իրավունքի խախտման միջոցով: Ըստ էության, կասկածի տակ է դրվում հրադադարի մասին եռակողմ համաձայնությունը:

 

Բանաձեւը շեշտադրումների առումով որոշակիորեն զիջում է Ֆրանսիայի Սենատում ընդունված բանաձեւին, սակայն դրանում ամրագրված են կարեւորագույն հանգամանքները:

 

Հետաքրքիր է, որ Ֆրանսիայի Սենատում ընդունված բանաձեւը Բաքվում ու Անկարայում չունեցավ նույնքան բացասական արձագանք, որքան Մոսկվայում, թեեւ Ռուսաստանի անունն այդ տեքստում չի նշվում: Նույնը կլինի նաեւ Բելգիայի պարագայում, եթե խորհրդարանն ընդունի այս բանաձեւը: Հիշելով կուժի ու կուլայի հայտնի ասույթը՝ Մոսկվայի արձագանքը հասկանալի է՝ որպես Մինսկի խմբի անդամ՝ այն գործել է սեպարատ, Բաքու-Անկարա եռակողմ ձեւաչափով, որն ուղղված է հայկական իրավունքների չեզոքացմանը: Մոսկվան որպես եռակողմ հայտարարության հեղինակ ու իրագործման երաշխավոր պատասխանատվություն է կրում այս իրավիճակի համար, բացի այդ, օրինակ Սենատի՝ 1994 թ. սահմաններին վերադառնալու անհրաժեշտության դրույթը դաժան «հիշեցում» է Մոսկվային՝ իր գծած ներկայիս սահմանների ֆոնին:

 

Ի՞նչ գործնական ազդեցություն կունենան այդ բանաձեւերը, առավել եւս Երեւանի սուբյեկտության ներկայիս իրավիճակում, երբ քաղաքական դասն իր հիմնական դերակատարներով հավատարմություն է հայտնել եռակողմ հայտարարությանը: Այդ բանաձեւերը սակայն առնվազն «կախվելու են» Մոսկվա-Բաքու-Անկարա եռյակի վրա, որպես «ունիվերսալ լծակ»: Բաքվի պարագային դա առավել եւս զգալի է լինելու, քանի որ վերաբերում է անմիջապես այդ պետության միջազգային լեգիտիմությանը, որն առանց այդ էլ խիստ խոցելի էր եւ պահվում էր Մոսկվայի ջանքերի ու հայկական քաղաքական դասի անհամարժեքության արդյունքում:

 

Lragir.am

 

 

Նոյյան տապան  -   Ի՞նչ է գրում մամուլը