Քանի որ ամբողջ վիրտուալ տիրույթում ու ԶԼՄ֊ներով ավելի շատ խոսվեց քանոնահարուհու, սալյուտ խփողների, համերգի և դրա ժամանակ տժացողների մասին ու իրենցով պռոյեկտվեց ամբողջ ազգը , ստիպված , ճարահատյալ խոսեմ մյուս բևեռի` դրականի մասին, էս մղձավանջի մեջ։  Ժողովուրդ դուք միայն տեսնեք երեկվանից ինչքան կամավորներ են եկել ու ի՞նչ աշխատանք են կատարում։ Էս նկարի տղային, ում չեմ ճանաչում , չգիտեմ ով է , տեսնեիք ինչ տիտանական աշխատանք կատարեց, ոնց էր ծանր պանելները առանց ձեռնոց կամ որևէ այլ գործիքների օգնում բարձել բեռնատարները , ոնց էր 40֊50 կգանոց քարերը բարձրացնում գցում մեքենաների  բեռնախցիկը,  քարերի տակ մեքենաները հայտնաբերելով ոնց էր արագ մաքրում , փորձում տեսնել ներսում մարդ մնացել է , թե՞ ոչ , ձեզ մոտ ապագայի նկատմամբ հավատի գործակիցը մի քանի անգամ կբարձրանար։ 

Եվ ի վերջո այս ամենին մի բան էլ գումարվեց , երբ հեռախոսազրույցներ լսեցի , սա հաստատ չեմ հիշում նկարի տղան էր , թե ուրիշ կամավոր , որ առավոտյան երեխա էր ունեցել ու այդքանը թողած , շամպայն տրաքացնելու տեղը եկել որոնողական աշխատանք էր անում ուղղակի սիրտս լցվեց, հիացած նայում էի իրենց։ Կամավորների մեջ տեսա նաև գլուխը կախ աշխատող մեր դերասաններից մեկին, Գևորգ էր անունը կարծեմ , երեսին էլ դաջվածք կար ACAB։ 

Ասում եմ ճիշտ է մի կողմից էս վիճակում տժժացողներ ունենք , մյուս կողմից էլ այս տղերքի նման սրտացավ մարդիկ, լավ մարդիկ։

Շատ կուզեի , որ պետական մակարդակով այս տղային գոնե մի հատ շնորհակալագիր տան, իսկ եթե երեկ ինքն էր երեխա ունեցել , ճիշտ եմ հիշում , ապա վստահ եմ ապագայում իր հորով հպարտանալու շատ առիթներ է ունենալու իր երեխան։ Էսքանը։ 

 

Գրառումը՝ Арутюн Мнацаканян - ի էջից

 

 

 

 

Նոյյան տապան  -   Հասարակություն